Ik zit bij mijn stove.
We horen dat velen wensten te reageren via de blog en dat het niet lukte. We zouden toch graag een idee hebben hoeveel mensen er ons volgden.
Willen jullie allen, beste kijkbuiskinderen, eens een mailke sturen naar 58guido48@gmail.com.
Eind goed, al goed !
Met dank, Franky en Guido.
Eerste klasse kost 4 euro meer, maar we er vlugger 😇
Ja mijn colleke trekt er niet op, maar het hemd zat 55 dagen in de rugzak.
We mogen een fles gebruiken van de buren voor de foto van onze laatste picknick.
Zoek dus de zeven verschillen.
We blijven voor de warmte in het station en na de laatste trein wordt dit om 1:00 gesloten. We trekken naar het centrum maar daar ligt alles er doods bij.
We zien enkele lotgenoten liggen en vinden zelf twee banken aan een nagenoeg lege parking. We halen nog een keer de slaapzak boven en vallen in slaap. Soms voelen we een zeebries over ons heen. Verder is het er stil en we slapen tot na 5:00.
We kunnen na een wandeling het station opnieuw binnen en wachten er om op te stappen.
We hebben een ticket zonder nummer en mogen zitten waar het vrij is. Dit geeft soms wat ongemakken maar we vorderen snel richting Paris.
Honderden pelgrims zien we vandaag en allen ( behoudens een uitzondering) trekken Santiago binnen. Wanneer we ons getuigschrift ophalen worden we geconfronteerd met een wachtrij van meer dan twee uur ! Eindelijk zijn we aan de beurt en van beiden worden de vele stempels met een vleugje ongeloof bewonderd. Wanneer ik onze tocht bevestig word ik tweemaal gefeliciteerd.
Jammer genoeg zijn we te veel tijd kwijt en we moeten onze trein nog regelen. Terwijl we naar het station lopen doen we twee verloren pogingen om een slaapplaats te vinden. In het station komen we in een nieuwe maar kortere wachtrij terecht en wanneer we aan de beurt zijn horen we dat de rechtstreekse trein naar Hendaya volzet is. Hij helpt ons echter aan een alternatief via een `omnibus` van acht uur, drie uur wachten en een intercity die om 21:21 daar aankomt. Anders moeten we pas de zaterdag vertrekken. We nemen het aanbod aan en trekken naar de toeristische dienst voor een bed. Ook hier horen we dat nagenoeg alles volzet is tot de Albergues toe. Betrokkene belt tenslotte nog een hotel op waar er slechts één kamer rest met één bed. We zeggen toe en we trekken met de taxi naar het hotel.
We hebben het geluk dat de kamer twee grote bedden heeft staan, zetten de rugzak af en lopen naar het winkelcentrum van vlak erbij.
Nadat we ons rantsoen voor morgen gedeponeerd hebben spoeden we ons naar de kathedraal voor de dienst van 19:30. We komen aan in een bomvolle kerk met nog 1 vrij plaatsje.
Na de dienst en het zwierende wierookvat gaan we eindelijk eten. Het smaakt en voldaan gaan we naar ons kamer. Iets na middernacht kunnen we ons bed in en vergeten we de overvolle stad.
We worden vandaag gewekt door onze buurvrouwen die met licht en lawaai de halve kamer wakker maken. Wanneer ze dan toch verdwenen zijn slagen ze erin om de eetplaats voor een groot stuk in te palmen. Twee tafels van de vier worden gevuld met hun rugzak en beiden zitten op de grond om de poten van hun honden te verzorgen. Je kan er nauwelijks tussendoor en ze hebben hun tijd nodig. De dieren krijgen ook nog een jas aan en dan kunnen ze op pad.
We starten ook met onze laatste wandeling van deze camino en houden na enkele kilometer halt voor een koffie. Na een achttal kilometer horen we het lawaai van startende vliegtuigen want we lopen inderdaad rond een deel van de luchthaven. Maar algauw wordt onze aandacht afgeleid door vallende regendruppels. We trekken verder zonder ons erover te bekommeren tot een fikse bui ons doet halt houden onder een boom. We halen de regenjas boven en trekken de regenkap over de rugzak. Zo trekken we anderhalf uur door een bui die steeds zwakker wordt en tenslotte helemaal opdroogt. Zo zijn we in Spanje toch nog eens nat geworden.
Ondertussen komen we aan de Monte do Gozo waar ze een gans project hebben willen lanceren. De huizen lijken niet bewoond en voor het meer en het zwembad zijn geen bezoekers te zien. Even later komen we langs vier poorten die aan een overgroeide parking staan, maar er is geen omheining te bespeuren.
Door tijdelijke werken moeten we hier een omweg maken van anderhalve kilometer. Tijd dus voor een nieuwe pauze en in de eerste bar gaan we er een drinken.
De camino gaat nu resoluut naar de kathedraal waarvan de torens ingepakt zijn. Eindelijk wordt dit gebouw gerestaureerd en we kunnen hier en daar reeds een prachtig stuk bewonderen. Wanneer we op het plein aankomen zien we dat ook de voorgevel volledig in stellingen staat. Maar wij zijn blij om na 2500 km en 55 dagen onze tocht te beëindigen.
Om 8:34 vertrekt de trein en een uur ervoor zijn we op weg en op zoek naar een bakkerij. Wanneer we dicht bij het station zijn vinden we vier baguetjes in een zaak met bocadillos.
De trein trekt van stad naar stad en we rijden tussen bergen en heuvels, langs rivieren en een stuwmeer, dorpen en industriezones.
Wanneer we opnieuw in een landbouwgebied komen zien we nog meer stro en stoppelvelden dan op onze camino. Tevens hebben we het geluk om zonnebloemen te zien oogsten. Dit hadden we tot nu gemist.
We zien ook pelgrims op de camino waar we zelf voorbijkwamen. Sommigen zullen nog een tijdje onderweg zijn.
In Miranda moeten we afstappen en pas drie uur later hebben we een trein naar de grens. We nemen de tijd voor een picknick in de zon en gaan op zoek naar een winkel. Met de hulp van een Spanjaard vinden we er een en erna gaan we naar het perron.
We rijden in een zonnig landschap maar in de bergen rondom zien we zwarte wolken.
Stilaan wordt het ook donker en valt er niks meer te zien. Nog 1 dag reizen met de TGV en we komen thuis.
Vandaag komen we langs buxus die er staat in alle pracht en praal. We hebben andere toestanden meegemaakt.
We leggen er ons bij neer dat we ook vandaag geen zagen. Ook de grote bendes pelgrims hebben we vandaag niet gezien (later weg + kortere trip). De Vlaamse kermissfeer van gisteren vinden we hier niet terug in Melide. Dat zal voor morgen zijn.
En ondertussen kwamen we voorbij de 53,301 ...
Vandaag worden we geconfronteerd met eucalyptussen. Die worden hier dus aangeplant en groeien recht omhoog. Hopelijk gaan ze hier niet de weg op van Portugal dat geteisterd werd met zware bosbranden. De eucalyptussen waren hierbij een makkelijk slachtoffer.
We zijn er vroeg bij vandaag en trekken om 6:10 op stap. We moeten 350 m stijgen en dat voelen we meteen. Onze traditionele opwarming kent geen einde en onze temperatuur stijgt enkele graden. De ganse voormiddag lopen we in de mist niettegenstaande de zon van het weerbericht. In Palas de Rei vullen we onze buik voor we laatste15 km aanvatten. Via prachtige paden trekken we met de zon in de rug naar Melide en we gaan op zoek naar de Albergue de Melide. We vinden een recent gebouw met een zeer goede accommodatie. Hopelijk slapen we er goed.
We vertrekken vroeg maar zijn nooit alleen op stap en het wild is wellicht ook liever alleen op pad.
Maar vanmorgen vinden we een mooi reptiel van een twaalftal cm op de weg.
Het heeft geregend vannacht. De straat ligt er nat bij maar we kunnen droog op pad. Meteen moeten we naar boven, de traditionele opwarming.
Na een tweetal uur houden we een koffiepauze die we tevens gebruiken om onze jas aan te doen en de rugzak af te dekken. Het regent voor onze eerste keer in Spanje. Wanneer we opnieuw vertrekken is het opgehouden met regenen, maar we houden onze jassen aan tot in Sarria. Zonder regen !
In Sarria weten we dat we 450 m moeten stijgen en de jassen gaan eraf. De wandelpaden zijn de moeite waard maar het aantal pelgrims is zichtbaar toegenomen. Een Camino bedraagt minimum 100 km en Sarria ligt op een 115. Maar we ontmoeten ook toffe mensen en zijn ook gedwongen om contact te nemen om een vrij plaatsje te krijgen op het terras of om te eten.
En we vinden over de brug van Portomarín ook een plek om te slapen in alle drukte.
Vandaag trekken we Galicië binnen en meteen zien we de resterende kilometers op de richtingspalen.
Galicië is een groene streek en we zien bos en weiden. En ook koeien zijn er terug te vinden.
Tijdens onze beklimming kunnen we een vos observeren. Verder liggen er nogal wat slapende honden langs en soms op de weg.
We hoorden ook schoten in het dal en in Fonfria zien we het resultaat : twee everzwijnen.
De feestverlichting is nog niet gedoofd maar het feest is reeds een tijdje opgehouden. Gisteravond kregen we een glimp te zien van het plein vol mensen en vannacht konden we wat muziek horen in de verte.
Maar vanmorgen zijn we weer vroeg op stap. De eerste uren gaat het lichtjes bergop maar daarna moeten we een achttal kilometer klimmen. Soms fors, maar er zijn ook delen waar het milder gaat.
We bereiken de top waar heelwat volk te vinden is. Bij de kerk is er ook een commercieel straatje en we gaan iets drinken.
Daarna gaat het afwisselend omlaag en omhoog. Tenslotte komen we voorbij een tweede pas op 1240 m. En net voor de afdaling moeten we nog eens over een kuitenbijter.
Via de afdaling bereiken we ons einddoel voor vandaag. We zijn tevreden dat het gelukt is !
We eindigen in Villafranca del Bierzo, een stadje met een imposante burcht met heel dikke muren. Ook de binnenstad is oud en enkele kerken bepalen verder het uitzicht.
We sluiten hier onze baaldag af.
Vandaag maken we het toch nog eens mee. De druiven worden hier geoogst. We zien een tiental man druiven plukken. Hogerop staan er nog auto's bij wijngaarden waar wellicht ook geplukt wordt, we komen een tractor tegen met een kar geplukte druiven en we zien blauwe zakken met druiven staan.
Hier is men druk in de weer.
Vandaag zitten we een tijdje vast. We zijn een vest kwijt en denken dat we ze vergeten zijn in de Bodega waar we gisteravond gegeten hebben. Of werd die weggenomen in de Albergue ?
We blijven binnen in de slaapplek zo lang we kunnen en wanneer het klaar is zien we dat de Bodega pas om 10:00 opengaat.
We maken een wandeling rond de burcht en laten de klok maar verder tikken. De 140 peregrinos zijn nu wel allemaal vertrokken en wij moeten nog een koffie gaan drinken om het warm te krijgen. Nog een geluk dat ze geen regen voorspellen voor vandaag.
Om 9:45 staan we ter plekke maar een Spaanse klok werkt blijkbaar anders en een uur later verschijnt de ober van dienst. De vest ligt er niet en we gaan terug naar de Albergue waar de opkuis volop aan de gang is. Een groene vest is er niet gevonden.
We gaan op pad en beslissen om er een te kopen. Een sportief geklede kerel verwijst ons naar een winkelcentrum en Franky wordt in een nieuwe outfit gestopt.
Om 13:20 kunnen we op stap richting Santiago.
We komen er toch een twintigtal kilometer dichterbij.
De inspanningen die geleverd worden voor de bebossing worden soms vlug teniet gedaan. Twee keer passeren we afgebrande stukken bos.
Vanmorgen is de bar van de Albergue reeds open en we gaan binnen voor een koffie en een koek. De dame die ons bestelt zegt dat ik niet op stap kan in mijn T-shirt en hesje daar het boven slechts 0° is. Ik volg haar raad op en doe voor de eerste keer tijdens de dag mijn trui aan. Ze heeft gelijk want we starten met 6° en een tegenwind. Ik hou trouwens gans de dag de trui aan, al staat hij regelmatig helemaal open. De zon is na enkele uren regelmatig van de partij maar meer dan 20° wordt het niet.
We gaan stilletjes aan steeds hoger maar na onze tweede koffie gaan we resoluut naar boven. Over paden en stenen komen we langs een omheining met allemaal kruisjes in alle groottes. De peregrinos komen steeds groter in aantal en vandaag moeten we spreken over een paar honderd die we inhaalden.
Deze etappe is ook echt de moeite waard, we stijgen en zien het immense plateau achter ons en komen tussen de bergen rondom ons. Tenslotte ontdekken we een nieuw dal waarvan Ponferrada een gans stuk opslorpt.
Na het Cruz de Ferro op 1500 m, waar iedereen halt houdt voor een foto maar anderen ook een boodschap of een wens of steen achterlaten, gaat het een aantal keer op en neer en komen we dus op de paden en stenen die ons en zovelen naar beneden brengen.
Ponferrada ligt nog ver maar we wagen de sprong en landen rond 17:00 bij de burcht van deze stad.
Dit prachtige stadje heeft verschillende mooie gebouwen en Romeinse restanten. We bewonderen de resten van een Romeins badhuis, de kerk en het paleis van Gaudi.
Op de hoogtes van de plateau waarover we al dagen lopen worden bomen aangeplant. (Zoals gisteren reeds doorgegeven). Omdat het zo opvallend is nemen we dit nog eens op.
Tot op vandaag hebben we nog niks zien oogsten. Het graan was reeds van het veld, de zonnebloemen staan er nog, in de Rioja moesten de druiven wachten, de maïs wordt nog besproeid, ... maar vandaag zagen we drie ouderen nog wat druiven plukken en twee mochten op de foto.
We zijn bij de eersten en dat heeft zijn reden.
Er zijn immers maar 2 toiletten voor een dertigtal slapers.
Na het ontbijt zijn we als de eersten van deze Albergue op weg. Het is donker daar de maan nagenoeg helemaal verdwenen is. We gebruiken de zaklamp tot we op een wit pad komen.
Ondertussen lopen we al de ganse tijd op een pad naast de grote weg. In Hospital de Órbigo besluiten we de alternatieve route te volgen, weg van de weg. En we zijn met velen ...
We stijgen en dalen maar komen steeds hoger. Wanneer we afdalen naar Astorga komen we langs een bus met verse peregrinos. Dit zullen we steeds meer aan de lijve ondervinden.
In Astorga nemen we een eetpauze en we bestellen 3 raciones. We zullen het de volgende keer iets soberder houden want we denken voor de rest van de dag geen honger meer te zullen hebben.
We hebben na 47 dagen beslist om de kortste weg te nemen en we laten de Camino Salvador links liggen, ttz rechts !
We gaan niet naar Oviedo maar rechtstreeks naar Santiago. Dit is 130 kilometer verschil.
In de rand van León vinden we opnieuw woningen in de heuvels. Hobbits wonen er niet, maar Spanjaarden wel. Vele van deze huisjes die we zien zijn echter onbewoonbaar geworden.
Vandaag vertrekken we wanneer het klaar is. We hebben ons gepermitteerd om wat langer te blijven liggen daar we gisteravond niet naar ons bed konden. We moesten aan de grote tafel gaan zitten met 4 Duitsers, een Fransman, een Deense, een Letse en 2 Italianen. De Duitsers hadden worst gekocht voor 20 man en wijn was er ook voldoende.
Het is eens iets anders om met daglicht te vertrekken. Alleen zien we de zon niet opkomen, wat nagenoeg altijd achter onze rug gebeurt.
Na de onvermijdelijke heuvel trekken we na een twintigtal kilometer León binnen. Dit is de laatste grootstad op onze weg en we kunnen er even van genieten.
In de namiddag willen we nog wat afstand overwinnen en na 7 kilometer beslissen we om vandaag een veertiger te stappen.
